Verjaardagen zijn niet alleen het toppunt van social awkwardness (help, allemaal vreemde mensen!), maar er zijn ook een hoop rare tradities te vinden. Hoog tijd om die verjaardagsgewoontes eens van dichtbij te bekijken.
Je komt binnen en nog voordat je de drempel over bent, begint het al: een of andere tante feliciteert je met ‘de jarige’. Dat is al idioot. Jij bent toch niet jarig? Nee, de jarige is jarig. Die moet je feliciteren. Geen random gozer die alleen maar komt voor het drinken en de taart.
Bovendien: feliciteren met ‘iemand’ lijkt me niet goed Nederlands. Je feliciteert iemand die een belangrijke sportprestatie heeft geleverd, iets goeds voor de maatschappij heeft gedaan of een mooi resultaat met een spreekbeurt heeft geboekt. Niet omdat iemand toevallig iemand anders kent die op dat moment jarig is. “Gefeliciteerd met je neef!” Wat heb ik eraan gedaan dat die neef vandaag jarig is?
Als je de felicitaties hebt overleefd, ben je er nog lang niet. Die tante verwacht ook nog een zoen. En als het even kan, zelfs drie. Ook iets wat ik volkomen onbegrijpelijk vind: zoenen is een heel intiem iets, je moet niet iedere willekeurige gast op een verjaardag zo dicht bij je laten komen en al helemaal niet een tante die je hooguit twee à drie keer per jaar spreekt. Nee, doe mij maar liever een stevige handdruk.
Overigens heb ik van dat laatste echt een sport gemaakt. Het blijkt bijzonder lastig te zijn om iemand anders te dwingen tot het schudden van je hand. Mijn oplossing is het nemen van initiatief: zo ver mogelijk je arm vooruit duwen en alvast een kleine, schuddende beweging maken. Geen tante die dan nog met je wil zoenen…
Stach Redeker is in het dagelijks leven student, lifehacker en blogger. Geïnspireerd door de lessen Nederlands en door een artikel van Schrijverspunt schrijft hij elke week een column over (super)kleine ergernissen in de samenleving.
