Weinig nieuws de afgelopen tijd. Geniet daarom van een recensie over Museum Volkenkunde, geschreven voor het vak CKV en gebaseerd op mijn bezoek in de ludieke week.
Recensie van de activiteiten in Museum Volkenkunde, Leiden door Stach Redeker, V4c. Bezocht op 8 mei ‘19 tijdens de ludieke week van het Erasmus College.
Het Museum Volkenkunde is een rijksmuseum in Leiden. De collectie bestaat uit een groot aantal voorwerpen uit landen zoals: Afrika, Groenland, China, Indonesië, Japan, Korea, Latijns-Amerika, Noord-Amerika, Oceanië, Zuidwest-, Zuid-, Centraal en Zuidoost-Azië. Tijdens ons bezoek kregen we een rondleiding door de tentoonstelling over Oceanië.
De rondleiding werd gegeven door een Nederlander met een buitenlandse migratieachtergrond (generatie onbekend). Heel veel mensen in het museum komen oorspronkelijk uit het buitenland. Dit vind ik persoonlijk erg goed, omdat voor je de tentoonstelling ingaat, je al het gevoel van een multiculturele samenleving krijgt. Deze visie komt absoluut terug in de tentoonstelling en de manier van rondleiden: met veel enthousiasme vertelt de gids je de verschillen en de overeenkomsten tussen Nederland en Oceanië.
De museumstukken zijn niet geweldig. Het zijn gebruiksvoorwerpen die op een degelijke manier zijn uitgespreid over de beschikbare ruimte. Na een paar minuten was het al duidelijk: het gaat hier niet om de vormgeving, maar om het verhaal dat een object vertelt. Die verhalen waren behoorlijk interessant. De gids vertelde ons over een knots, die tijdens welkomstceremonies, voor de voeten van een vreemdeling werd gegooid. Op de waaromvraag had hij een kort en duidelijk antwoord: “Je geeft je vijand toch geen wapen?”
Binnen één uur leerden we nog veel meer over de tradities en gewoontes van de bewoners van Oceanië. We werden door de gids goed bij het verhaal betrokken, maar kennelijk hadden we het ultieme gevoel van “in een cultuur gezogen te worden” nog niet bereikt. Een workshop haka – en daar had ik zin in (not) – zou het gevoel nog eens extra versterken.
Voor we met onze ogen konden knipperen, stonden we voor een schreeuwende leraar op een dansvloer. Hij legde ons uit dat de haka een ceremoniële dans is, die vooral door de Maori’s wordt gedanst. We moesten hem écht gaan dansen én zingen. “Nee” was geen optie.
Met een tekst waar niemand iets van begreep en een dans die zelfs voor ADHD’ers nog te druk is, eindigde mijn museumbezoek in een domper. Jammer, maar die laatste “ervaring” was net iets teveel van het goede.
“Na een paar minuten was het al duidelijk: het gaat hier niet om de vormgeving, maar om het verhaal dat een object vertelt.”
