Waarom zou ik nog moeite doen om iets te leren, als ik het binnen enkele seconden op Google kan vinden? Het is een vraag die me regelmatig bezighoudt. En volgens mij is het best terecht om vraagtekens te zetten bij de hoeveelheid leerstof die wij in onze hoofden moeten stampen. Sommige informatie is in de toekomst toch gewoon nutteloos?
7:00 uur. Dat staat er op het schermpje van mijn digitale wekker. Ik ben nog doodmoe, terwijl ik normaal altijd om 7:00 uur opsta. Het lijkt wel een uur vroeger, denk ik. En gelijk heb ik. De zomertijd is ingegaan en de nacht duurde een uur korter. Super irritant, want ik weet nu al dat ik de komende tijd flink uit m’n ritme ga zijn. En moest die klok nou voor- of achteruit?
Het begint inmiddels een gewoonte te worden dat ik iedere dag om negen uur ontbijt, geen klasgenoten en docenten meer zie en dat een groot deel van mijn dag opgaat aan voor een computerscherm zitten (goh, wat is dat erg). Het maakt de situatie niet minder vreemd trouwens: enerzijds wil ik heel graag weer wat doen met m’n leven, maar anderzijds vind ik de rust en vrijheid best prettig.
Hoe dan ook, deze week was productief. Docenten zijn er eindelijk achter hoe ze huiswerk op Magister kunnen zetten. En die digitale inleveropdrachten vinden ze al helemaal fantastisch. Of we eventjes opdracht 20,21 en 22 kunnen inleveren. Gewoon om te testen hoor!
Gelukkig zijn er ook nog leuke dingen om over te praten. Dinsdag ontving ik deze lockpickset.
Gaaf dingetje. Ik heb nu eindelijk wat om mee te prutsen terwijl ik doelloos naar mijn scherm zit te kijken. En als bijkomend voordeel kan ik nu natuurlijk overal inbreken…
*FBI open up*
Geintje. Relax.
Ook nog wel interessant: deze week vrijdag deed ik mee aan de essaywedstrijd van de Radboud Universiteit. Eerder schreef ik al dit oefenessay, dat je op mijn website kunt lezen. Tijdens de wedstrijd kreeg je drie uur de tijd om te schrijven over het onderwerp ‘communicatie met een lach en een traan’. Voordat ik de bijgeleverde documentatie las, had ik geen idee wat ze met het onderwerp bedoelden, maar uiteindelijk denk ik dat het me is gelukt om binnen drie uur een fatsoenlijk essay neer te zetten.
Het allermooiste was dat het schrijven van mijn essay vanachter mijn bureau kon. Geen trage schoollaptopjes en krakkemikkige stoeltjes, maar gewoon mijn eigen vertrouwde computer en bureaustoel. Is die coronacrisis toch nog ergens goed voor.
Hieronder vind je mijn essay met als onderwerp ‘Hotel Mama’. Het essay is geschreven in opdracht van het vak Nederlands en als voorbereiding op de essaywedstrijd van de Radboud Universiteit. Ik deed deze week vrijdag mee aan die wedstrijd, maar omdat de inlevertermijn nog niet is verstreken, kan ik (vanzelfsprekend) mijn wedstrijdessay nog niet publiceren. Voor nu zullen jullie het dus moeten doen met de oefenopdracht. Veel leesplezier!
Toen ik voor de zoveelste keer bruine bonen moest eten, was ik er klaar mee. “Als ik ga studeren, wil ik hier weg”, schreeuwde ik. Mijn moeder antwoordde: “Welnee joh, er wordt hier hartstikke goed voor je gezorgd. Er zijn geen redenen om hier weg te gaan!” Vandaag ga ik als bijdehante puber weer eens lekker tegen mijn moeder in. En die bonen? Die gebruik ik als metafoor.
Mijn ouders zijn absoluut niet de enigen die hun kind voor eeuwig willen vasthouden. Volgens Jan Latten van het Centraal Bureau voor de Statistiek nam het aantal verhuizingen van jongeren tussen de 17 en de 22 jaar de laatste tijd flink af [1]. Als argument voor deze daling wordt ‘de basisbeurs’ genoemd. Sinds 2014 krijg je geen gratis geld meer van de overheid als je wil studeren. Ik snap dat argument heel goed, maar volgens mij zijn er belangrijkere redenen om dat ouderlijk huis zo snel mogelijk te ontvluchten.
Afbeeldingsbron: de Volkskrant en het CBS
Eindeloos experimenteren, fouten maken en opnieuw proberen: het hoort bij je ontwikkeling om uiteindelijk volledig mee te draaien in de samenleving. Het ontwikkelen van een eigen identiteit is vandaag de dag belangrijker dan ooit. Ik geloof niet dat het mogelijk is je volle potentieel te behalen als je tot je 24e levensjaar bij je ouders blijft wonen.
Studenten zijn namelijk net jonge bonenplantjes: ze groeien en bloeien onder invloed van de kennis die de universiteit hun biedt. Maar het is niet alleen de opleiding die je water en kunstmest geeft: de meeste ouders proberen hoofdleverancier te zijn van Pokon. Ze willen dat jij net zo wordt als zij (want zij zijn ouder, wijzer, weten het beter, je begrijpt me vast wel…). Het is dus onvermijdelijk dat je gewoontes en gebruiken van je ouders zult overnemen. Maar als je extra lang thuis blijft, word je ongetwijfeld een perfecte kopie van je vader en je moeder. Gefeliciteerd.
Is dat wat ik wil? Wil ik hetzelfde zijn als mijn ouders? Absoluut niet. Ik ben anders dan mijn ouders. Anders zijn is belangrijk. Anders zijn is mooi. Dat moet koste wat het kost gestimuleerd worden. Die paar duizend euro extra studieschuld is mijn eigen identiteit zeker weten waard!
Ten tweede vergelijk ik een ouderlijk huis het liefst met een gevangenis. Je kunt niet gaan en staan waar je wil, je mag niet weten hoe laat je opstaat en als je zeurt over whatever dan ook, word je meteen naar je kamer gestuurd. Nee, ik kan niet wachten om zo snel mogelijk uit het huis van mijn ouders te ontsnappen. Ik tel de dagen af totdat ik eindelijk mijn eigen plek kan creëren. Precies zoals ik het zelf wil en zonder bemoeizuchtige ouders.
Niemand zal meer zeuren dat ik te laat thuiskom na een feestje, of raar opkijken als ik (in zéér zeldzame gevallen) een meisje mee naar huis neem. Stilte, privacy en rust; volgens mij is een eigen huis het ideale toevluchtsoord in de wereld van de hardwerkende student. Kortom, als jong plantje word je niet alleen hevig gevormd door je ouders, je krijgt niet eens ruimte om fatsoenlijk te groeien. Het is letterlijk en figuurlijk alsof je wordt tegengehouden door het dak van de plantenkas.
Bovendien kunnen je ouders niet tot het einde der tijden voor je blijven zorgen, hoe graag ze dat ook zouden willen. Op een gegeven moment moet dat plantje weg. Het moet zich ontkiemen tot de mooiste, geweldigste of grootste bonenplant ter wereld. Je hebt geen groene vingers nodig om te beseffen dat veel grote planten op een klein stukje grond kweken niet werkt. Hetzelfde geldt voor eeuwig thuis blijven wonen. Dat kan gewoon niet.
Daarbij komt dat jonge mensen zich veel makkelijker kunnen aanpassen aan nieuwe situaties dan oude mensen. Ga ogenblikkelijk dat huis uit, want dan ben je er nog niet zo aan gehecht. Dan hebben je wortels zich nog niet vastgegrepen in het tapijt van je oude, vertrouwde slaapkamer.
Tot slot is het tijd om tóch nog wat goeds te zeggen over de opvoedkundige kwaliteiten van ouders. Ik vind dat je je vader en moeder geen groter compliment kunt geven dan op je achttiende, als je gaat studeren, het huis te verlaten. Het verlaten van je ouders is niet alleen een grote stap in jouw leven. Het heeft ook nog eens een diepere betekenis. Eigenlijk laat je zien dat je ouders zo goed voor je hebben gezorgd, dat je op je eigen benen kunt staan. Ze hebben je genoeg geleerd om je eigen leven te leiden en je hebt ze eigenlijk niet meer nodig. Je ouders hebben hun taak volbracht. Geef ze een waardig afscheid en blijf niet tot je dertigste levensjaar plakken.
Daarbij komt dat je ouders het stiekem best fijn vinden als je het huis verlaat. Ze durven het misschien niet te zeggen, maar als jij op kamers gaat, hebben je vader en je moeder een hele hoop zorgen minder. Kortom, volgens mij zijn er een boel wederzijdse voordelen.
Dus, het lijkt me dat er voldoende redenen zijn om die lening bij DUO af te sluiten en een eigen leven te gaan beginnen: meer vrijheid, meer kansen, meer leven. Geen ouder die mij nog tegenhoudt als ik over iets minder dan twee jaar mijn koffers pak en vertrek. Tijd om mijn eigen boontjes te doppen in een bruisende studentenstad!
[1]: https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/jongeren-blijven-langer-bij-hun-ouders-wonen~b5ac181b/, geraadpleegd op 28 januari 2020
Toen Mark Rutte vorige week aankondigde dat de scholen gingen sluiten, dacht ik maar één ding: f*ck, daar gaat m’n testweek.
Niet dat ik zo hard geleerd had hoor, integendeel, ik had minder dan ooit gedaan. De uiteindelijke ‘schade’? Slechts één mindmap voor kunstgeschiedenis die ik voor niets had gemaakt.
De dag erna, maandag, de eerste quarantainedag, verliep chaotisch. Mijn school gaf weinig informatie en geen enkele leerling wist waar hij aan toe was. Als voorzitter van de leerlingenraad richtte ik ‘Erasmus in quarantaine‘ op: een site waar ik informatie van mijn school over de coronacrisis verzamelde. Het bleek een gouden zet. Binnen 24 uur werd de site maar liefst 6000 keer bezocht.
Die maandagmiddag ging ik met een delegatie van de leerlingenraad praten met de directie. We kregen antwoord op een deel van onze vragen, maar het grootste deel van de tijd moest de directeur ons het ‘dat weten we nog niet’-antwoord verkopen. Frustrerend.
Steeds meer planners kwamen binnen, en mijn agenda raakte overvol. Ik maakte al snel mijn eigen corona-tracksheet in Excel.
Dit was een goede keus. Andere leerlingen zagen door de bomen het bos niet meer, maar ik kon lekker aan de slag.
De dagen erop werkte ik gestaag door aan school.
Maar, ik moest mijn conditie ook op peil houden. In eerste instantie leek hardlopen een prima optie. Na drie kilometer hel was die werkelijkheid uit mijn hoofd verdreven: hardlopen is verschrikkelijk.
De workout van twintig minuten op het Insta-account van de sectie gym bood wel uitkomst. De training was goed op niveau en was leuk om mee te doen. Ik heb de training opgenomen, zodat ik hem komende week nog veel vaker kan doen.
Gek genoeg biedt de coronacrisis een hoop voordelen: elke dag lekkere lunch, niet meer reizen, en het belangrijkste, ik houd zeeën van tijd over. Ik heb voor het eerst in maanden weer wat met mijn elektronica gedaan. In vier uurtjes tijd flanste ik dit bedieningspaneel voor het online vergaderprogramma Zoom in elkaar. Deze uitvinding maakt tot op de dag van vandaag mijn leven tijdens videolessen een heel stuk makkelijker. (No worries, over dit geniale dingetje maak ik nog een filmpje voor op mijn YouTube-kanaal.)
Toch blijf ik het gek vinden: ik ben niet ziek, maar ik moet wel in quarantaine. Het liefst zou ik natuurlijk gewoon naar school gaan, normaal sporten en mijn vrienden in real-life zien. De realiteit is helaas dat dit op dit moment niet kan. Ik hoop dat deze situatie zo snel mogelijk voorbij trekt.
Dikke knipoog van mij,
Stach
Corona. Corona. Corona. Sla een random krant open en je komt het woord tientallen keren tegen. Open NU.nl en het eerste nieuwsbericht gaat over het levensgevaarlijke virus. De tien nieuwsberichten erna ook trouwens. En wie geeft de media ongelijk? Lekker paniek zaaien en tegelijkertijd vet veel geld verdienen met clicks…
Volgens mij werkt alle aandacht voor het coronavirus juist averechts: mensen worden panischer, discrimineren Chinezen en durven de straat niet meer op. Maar toch vinden we dit virus, dat eigenlijk niet gevaarlijker is dan een griepje, reuze interessant. Waarom eigenlijk?
Het antwoord is simpel. Alles wat mysterieus is, krijgt aandacht. En alles wat aandacht krijgt, groeit. Hiermee zeg ik niet dat we die 100.000 coronapatiënten niet serieus moeten nemen, maar de realiteit is dat er ook andere dingen bestaan die onze aandacht verdienen. Denk bijvoorbeeld aan de migratiecrisis in Turkije of de verkiezingen voor het Europese Parlement over ongeveer twee maanden. Ook niet onbelangrijk: de kruidnoten liggen weer in de winkel 😉
Dus, laat je vooral niet opfokken door het virusje en doe gewoon wat je normaal ook doet: was regelmatig je handen, gebruik een zakdoek om je neus te snuiten (dus niet de mouw van je hoodie) en nies niet in andermans gezicht. Dan komt het met die coronacrisis vast en zeker helemaal goed!
Stach Redeker is in het dagelijks leven student, lifehacker en blogger. Geïnspireerd door de lessen Nederlands en door een artikel van Schrijverspunt schrijft hij elke week een column over (super)kleine ergernissen in de samenleving.
De laatste tijd lijkt iedereen de weg naar de fitnessclub te hebben gevonden. Flexibele sporttijden, training op maat en veel variatie: het trekt mij en maar liefst drie miljoen andere Nederlanders aan. Ik fitness nu iets meer dan vier jaar en in het begin vond ik het lastig om het sporten vol te houden. Dit zijn vijf tips die mij enorm geholpen hebben…
In de eerste klas was bij mij op school een papieren agenda verplicht, evenals wekelijkse ‘planuurtjes’. Vreselijk. In de tweede klas mocht ik godzijdank zelf kiezen of ik een agenda wilde gebruiken. De net-gekochte agenda voor dat schooljaar lag dus na vier weken ongebruikt onderin mijn tas. Sindsdien is mijn leven een stuk leuker geworden. Mijn advies: gooi je agenda weg!
60 procent van de vwo-leerlingen in Nederland heeft een N-profiel. Op mijn school is het gemiddelde nog hoger: meer dan 80 procent van de leerlingen slaat dagelijks een natuur- of scheikundeboek open. Ik ben er daar ook een van en ik vraag me af: als iedereen een bèta-studie gaat doen, hoeveel is dat diploma dan nog waard?
Verjaardagen zijn niet alleen het toppunt van social awkwardness (help, allemaal vreemde mensen!), maar er zijn ook een hoop rare tradities te vinden. Hoog tijd om die verjaardagsgewoontes eens van dichtbij te bekijken.
Je komt binnen en nog voordat je de drempel over bent, begint het al: een of andere tante feliciteert je met ‘de jarige’. Dat is al idioot. Jij bent toch niet jarig? Nee, de jarige is jarig. Die moet je feliciteren. Geen random gozer die alleen maar komt voor het drinken en de taart.
Bovendien: feliciteren met ‘iemand’ lijkt me niet goed Nederlands. Je feliciteert iemand die een belangrijke sportprestatie heeft geleverd, iets goeds voor de maatschappij heeft gedaan of een mooi resultaat met een spreekbeurt heeft geboekt. Niet omdat iemand toevallig iemand anders kent die op dat moment jarig is. “Gefeliciteerd met je neef!” Wat heb ik eraan gedaan dat die neef vandaag jarig is?
Als je de felicitaties hebt overleefd, ben je er nog lang niet. Die tante verwacht ook nog een zoen. En als het even kan, zelfs drie. Ook iets wat ik volkomen onbegrijpelijk vind: zoenen is een heel intiem iets, je moet niet iedere willekeurige gast op een verjaardag zo dicht bij je laten komen en al helemaal niet een tante die je hooguit twee à drie keer per jaar spreekt. Nee, doe mij maar liever een stevige handdruk.
Overigens heb ik van dat laatste echt een sport gemaakt. Het blijkt bijzonder lastig te zijn om iemand anders te dwingen tot het schudden van je hand. Mijn oplossing is het nemen van initiatief: zo ver mogelijk je arm vooruit duwen en alvast een kleine, schuddende beweging maken. Geen tante die dan nog met je wil zoenen…
Stach Redeker is in het dagelijks leven student, lifehacker en blogger. Geïnspireerd door de lessen Nederlands en door een artikel van Schrijverspunt schrijft hij elke week een column over (super)kleine ergernissen in de samenleving.
